domingo, 28 de febrero de 2010

El principio de una aventura

Hola, me llamo Míriam, y os voy a contar mis historias con los Sombrero de Paja.

Todo empieza hace un tiempo, cuando mi familia y yo nos fuimos por un més de vacaciones a la playa. El nosmbre de la playa no os lo puedo decir, mas que nada porque era un nombre muy estraño y no lo recuerdo. Como os iva diciendo, mis padres estavan el la cabaña que habiamos alquilado y yo decidí ir con mi hermana a dar una vuelta por la playa.
-Judith, vienes a dar una vuelta conmigo?
-Los siento, pero no es que me encuentre muy bien, y ademas aun me duele el tobillo del otro dia en el aeropuerto...
-Esta bien, iré sola -.-'
-Cuando regreses podras traerme un helado de fresa, porfavor??
-Vale, pero no te acostumbres, dile a mamá que regresare más tarde.
-valee!! - Contestó desde el sofá
Salí por la puerta, y un sol de cuidado me encegó. Me dirijí a la playa. Un presentimiento raro me rondava por la cabeza, aunque era raro, no solia utilizarla mucho XD.
Llegué a la playa despues de dar 200 vueltas para llegar a ella. No havia ni dios, o eso pensava, pero al instante de fijarme bien... Sí, si que havia alguien...
Decidí darme un baño, dejé mis saldalias en el suelo y me quite mi camisa morada quedandome en bikini. En el agua se estava de perlas, no estava ni demasiado caliente ni demasiado fria.
Me zambullí en ese agua tan clara, lo estava disfrutando mucho, y los pececitos parecia que tambien se dibertian pasando entre mis piernas.
Se me havia olvidado por completo que tenia que llevarle el helado a mi hermana, asique sali del agua al poco tiempo.
Me sequé con el fresco viento que se hacervava y cuando estuve precticamente seca me puese mi camisa y mis sandalias. A lo lejos se veian unas nuves algo oscuras, pero no le di importancia, en ese momento, creí que en viento se llevaria esas nuves, pero me equivoqué.
Me canse de estar depien y fui a por un batido de platano.
-Mmmm... que rico ^^
Pasava por una laaaarga calle llena de tiendas por ambos lados. Yo iva mirando de un lado a otro de la calle, por si alguna parada me interesava, y con la tonteria que suelo llevar encima, catapuum! Un chico que aparentava tener la misma edad que yo se caió encima mio por culpa de sus patines.
-Ouch! Que daño... uf...
-Uch... Uy, lo siento muchisimo, te as echo daño??
-Uff... me parece que estoi entera, podre sobrevivir.
-Lo siento muchisimo de verdad.-y me ayudó a levantarme muy educadamente
-No te preocupes, no a sido nada.
-Pero te e tirado el batido, y te as manchado.
-Eh? aaa... puees es verdad...No importa, ya volvia a casa...
-Emm... yo...
-No te preocupen enserio, bueno me marcho a casa, adioos.
Me dí la vuelta y empecé a andar hacia mi cabaña, no queria mancharme el bikini, asique me quité la camisa y la llebé en la mano.
-Eh! Espera un momento... Me gustaria compensarte por lo del batido...
-No hace falta...
-Bueno, tu solo aceptalo. -Me alargó la mano, y me dió un billete para el concierto de aquella noche. Ahora, definitivamente, me tenia que ir. Esas nuves se ivan acercando y no tenian muy buen aspecto.
De vuelta a casa le compré el elado a mi hermana.
-Ya estoi aqui!!
Crii, criii, crii... No ai nadie?? Imposible, pero cierto!! No me preocupe en absoluto, pero cuando me senté en el sofá ví una nota entre las revistas.
" Hola cariño, hemos ido a visitar a unos tios, sentimos no haverte avisado y que no hayas podido venir, pero nos han avisado sin tiempo. Te veremos mañana por la tarde aqui en casa.
atentamente: mamá "
Eso quiere decir.. que estoi sola en casaaa!! Bieeen!! Y con tanta tonteria y tanto saltito... PUM!! Del sofá al suelo....
-Ouch.... eso me pasa por hacer el idiota... bueno, ya que estoi sola tendré que encontrar algo con que entretenerme...
En sese momento pense en la entrada que me havia dado ese chico, que por cierto no estava nada mal..., y creí que seria oportuno para ir. Me puese mi camisa naranja y muy falda larga verde con muys chancletas negras.
-Pues vamos allá!!
Había mucha gente, la fiesta estava muy animada, i aunque aun no era aun de noche, habian encendido unas antorchas muy chulas.
De golpe empezó a solpar un aire muy fuerte, y las nuves que tan poco me gustavan, se aproximavan mas y mas. El aire cada vez era mas fuerte, y la arena de la playa se estava levantando, y era muy molesta para la vision.
Un especie de remolino pequñito se acercava por momentos. Todo el mundo corria de un lado para otro, pero yo preferí esperar a que se calmara el alboroto que havia.
No veia nada asique iva palpando todo lo que tenia delante. El remolino se hacercava a mi, pero como que yo no lo veia no me podia apartar. Y noté que algo se lancava hacia mi, me agarrava por la cintura y se me llevava lejos de alli. Yo seguia sin ver nada. Sentia los gritos desesperados de la gente, pero yo no podia hacer nada por ellos.
-Su...sueltame!! Que crees que estas haciendo?!?
-Salvandote de un remolino, tranquila cuando estes fuera de peligró te soltaré.
No podia permitir que un desconocido me llebara enbrazon, a veteasavertudonde... Di un saltos de esos que si no caes bien te rompes la crisma. Seguia sin ver nada por la asquerosa arena!!En un momento, a lo lejos ví una especie de camino que llevava a un establecimiento y fui allí.
-Eh!! Hacia donde te crees que vas? Estaras mas segura aqui!!
No le contesté y segui hacia delante. El me siguió, hasta parecia que el ya se savia ese camino, porque yo me tropecé con lo primero que topé.
-Uuaaaaaaaahh!!!
Pensava que me iva a comer el suelo, pero ni lo toque... El, el mismo que me salvó del remolinillo ese, me paró antes de caereme.
-Gracias, pero si me lo permites tengo que llegar a ese estavlecimiento.
-Pero que estas diciendo? Si eso es mi barco....
Yo ni siquiera le escuché por el jaleo y continué. No tubo otra opcion que acompañarme. Me cogió en brazos y corrió hacia en interior del barco. Cuando entró todos sus amigos se le quedaron mirando. Ell no se dió cuanta, pero al entrar la pueta me golpeó y quedé insonciente.
Cuando desperté estava en una havitación, y lo primero que ví fue a una chica peliroja.
-Ya te as despertado, no? Encantada soy Nami, la navegante de la tripulacion de los Sombr...
-Sombrero de Paja!?! No me lo puedo creer, estoy en el barco de los Sombrero de Paja!! P...pero yo que hago aqui?
-No se si lo recuerdas, la fiesta, el remolino.... Luffy te salvó.
-Aaah!! Entonces fue el quien intentó salvarme y... esto...donde esta Luffy? Está bien?
-Si, si el esta bien. -Por la puerta entrava Robin con una vandeja con té preparado por Sanji.
Sanji le seguia por detras y junto a el todos los demas. Estavan todos.... Luffy, Sanji, Zoro, Ussopp, Chopper, Franky, Brook y las dos chicas. Estava alucinando.
-Ohh...
-Que pasa Sanji?
-Luffy tenia razon... es preciosaaa!!!
Nami le envió fuera de la habitacion de una patada. Noté un lijero movimiento del barco, pero creí que podria ser del viento. No savia cuanto tiempo havia estado alli.
-Esto... gracias por todo, pero creo que devo irme.
-Y a donde piensas ir asin?
-Como que asin?
-Aun no estas recuperada del todo, te diste un fuerte golpe en la cabeza, no se si lo recuerdas.
-Ademas, como piensas ir a tierra??
-Habeis levado anclas con migo dentro?? Yo tengo que volver a casa!!
-No fuimos nosotros, justo despues de que llegarais se rompieron las cadenas del ancla y no pudimos hacer nada por evitarlo. -Franky tratava de tranquilizarme
-Y ahora yo que hago??
-Demomento podrias intentar calmarte un poco....
-Pero como quieres que me calme??
-Estaras bien con nosotros, no temas, yo te protegere!!
-Que estraño, hoy no tienes ninguna enfermedad tuya de esas raras??
-Yo no tengo enfermedades de ningun tipo!!
-A no?? Y esa del otro dia de hoy-no-me-muevo-de-aqui-porque-hace-mucho-frio?? O esa otra de encargate-tu-de-ese-por-que-es-muy-fuerte-y-grande-y-me-va-a-hacer-pedacitos??
-Deja de reirte de mi!! Como te pille!!
Mi cabeza dava vueltas, suerte que esos dos se largaron.
-Te aconsejaria que descansaras asta que podamos llegar a puerto de nuevo...
-Aunque tardaremos un poco, ya que quedó destrozado por la vestisca, anoche...
-C...como que anoche??Pero cuanto tiempo he estado dormida??
-No mucho solo... si eran las 7 de la tarde y ahora son las 10 de la mañana... unas 15 horas...
-QUEEEEEEEEE??
Ese grito retumbó por todo el barco e insluso muchisimo más lejos...
Que pasará con Miriam?? Los savreis en la proxima entrada!!
Espero que os guste el primer capitulo.






2 comentarios:

  1. buaa Robin como te lo as currado y esa Míriam y Judith no seran tus sirbientas esas si esas con las que te llebas tan bien? y que mañana es su cumpleaños verdad si no lo recuerdo mal, bueno les aremos un omenaje o algo no? piensatelo.
    bueno bueno, recuerda que desppues toca ensayar un baile con los chicos, creo que hoy toca tango? o samba?
    no lo recuerdo hahah bueno te tengo que contar una cosa! pero no se si por el ordenador o luego en el salon..? va te lo cuento ahora sabes Sanji me ha regalado un osito de peluche moniisimo con un lazo rojo atado al cuello y en su barriga pone tequiero! ahh..! esque mas majo no puede ser :$:$
    porcierto me marcho un segundo que nose si oyes a Chopper llamandome hahah
    bueno asta luego hermanita.


    attenttamente: Leidy Nami

    ResponderEliminar
  2. Eeeei!¡ entre tu i te germana m'esteu donant una vidilla amb això dels blogs XD jejejeje. Doncs moltes gràcies....i igualment.
    Ara no només hauré d'estar al dia amb el meu...sinó també amb els vostres....però està bé, de debó, això anima!¡ ^^

    Doncs ja saps....a pasar'ho bé!¡ Aaaaaaaaaaaaaadéu

    ResponderEliminar