jueves, 6 de enero de 2011

Bueno, después de un poco de fiesta, toca continuar escribiendo!! Me da un poco de pereza, pero bueno... hahaha continuamos :)
Continuación...
Como debéis recordar, seguíamos cada grupo por su lado, con algunas dificultades.
En el grupo de Nami, no conseguían abrir la puerta de ninguna manera, lo intentaron absolutamente todo. Empujando, estirando, buscando algún interruptor, pero nada de nada. Hasta que a Sanji se le ocurrió la magnifica idea de tirar al suelo la pared que estaba justo al lado de la puerta. Sirvió. Entraron todos despacio, pese a que entraba luz por el hueco de la pared, todo lo demás estaba oscuro.
-Vale... no veo nada u.u'
-No te preocupes, llevo por aquí unas cerillas...
Cuando las estaba buscando por los bolsillos de su chaqueta, se encendió una luz.
-Vale, quien a encendido esa luz?
Zoro se le acerca por la espalda y le dice con una voz muy rara:
-Un fantasma!
Nojiko se limitó a sacarle la lengua. Luego todos se fijaron en esa sala.
-Woo! Que son estos muebles?
-No se, pero Nami ya se a fijado en algo.
-Mirad, hay mapas de esta isla!
-A ver!!
No tuvieron tiempo de ver nada,todo lo que es esa sala, se empezó a mover, como si hubiera un terremoto. Intentaron salir corriendo pero cuando se dirigían a la salida de la pared, se encontraron que las plantas la habían cerrado. Se quedaron en silencio pensando en como salir de allí, cuando de repente Usopp escuchó un ruido. En la otra punta de la sala se abrió una puerta que daba a un pasillo...


De mientras en el otro grupo...
Empezamos a bajar las escaleras esas. Luffy iba el primero, yo detrás de él, y los demás (como es de esperar) iban detrás de mí. Los primeros cinco escalones no fueron nada, pero luego, vi que a nuestra izquierda, no teníamos pared, solo mar, y piedras... afiladas... y a nuestra derecha, una cuerda sujetada por palos... Casi me da un infarto. Me quedé de piedra, solo me fijaba en la altura que había, en el viento que pasaba, y en la cuerda que había, si se podía llamar así. De golpe me paré, me giré y quise volver atrás, pero no me dejaron.
-Robin! Que yo no puedo bajar por aquí! Lo digo enserio!
-Tranquila, si solo son cuatro escalones de nada...
-Aquí hay más de cuatro T.T
Me miró tan tranquila con una sonrisa, y me animó a continuar bajando. Cuando me giré, me encontré a Luffy, que me miraba. Me ofreció la mano para seguir bajando. No me gustaba nada como se movía todo, pero bajamos las escaleras lo más rápido posible.
Cuando llegamos abajo, habían muchísimas lianas colgando del... techo?, y el suelo, normal... o eso pensamos, fue dar un paso, y todo el suelo, se empezó a romper. Menos donde estábamos nosotros de pie...
-Vale me vuelvo arriba!!
-Tu no te mueves de aquí, hemos venido todos, y todos saldremos de aquí.
-Vale, os espero en la puerta!
-Una vez se avanza no se puede retroceder :)
-... Vaaaaale, pero no me pongas esa cara u.u'
- Hahaha :D
-Entonces como lo hacemos, yo no me aguanto cogida a una de esas, y mucho menos balanceándome...
-Ningún problema, yo te llevo!
-Mira que suerte, te lleva ^^
-Robin ¬¬... Pero seguro que podrás conmigo? Peso lo mio sabes?
-Vamos a comprobarlo.
Me coge en brazos...
-Sí, si que puedo... y tampoco es lo que pesas...
-Pelota...
- ¬¬
- ^^
-Que monos, estáis para haceros una foto!!
Salto de los brazos de Luffy, y acerco a Chopper.
-Oye, vosotros tres lleváis mucho rato callados, que estáis tramando?
-Nada!! Lo que pasa es que estamos guardando energía, para no cansarnos tanto...
-Hacéis bien... oye... a que huele?? Estáis comiendo!? 
De repente los tres (sí, Brook incluido) esconden algo en la espalda, y tragan. Me lanzo encima suyo para que me del algo, aunque sea para beber. No me querían dar nada. Justo cuando iba a atacar a Franky, Luffy me coge y me deja en su hombro. Sale corriendo y empieza a cogerse a las lianas. Por detrás nos seguían los demás. De repente, Luffy coge una liana, y se desengancha del techo. Como no lo esperábamos, íbamos cayendo al vacío. Robin estaba apunto de ayudarnos, pero tuve suerte y me pude coger a una que si se aguantaba, y Luffy se aguantó en mi pierna.
-Woo, no se como lo has echo, pero gracias!
-Luffyyyyyy!! Si no te das prisa si que nos caeremos de verdad, y no quiero ser la merienda de todas estas serpientes!!
-Voy!!
Se cogió a una liana y yo me cogí a él (^.^).
-Míriam... aprovecha ahora :)
- ¬¬
-Hahahaha!!
Cuando estábamos por la mitad, más o menos, vimos un trozo de suelo que no se había caído y que no se caería, y decidimos parar un segundo.


De mientras en el otro grupo seguían pensando si continuaban por el pasillo o no.
-Tenemos que pasar por aquí a la fuerza, no tenemos otro camino...
-Nami, yo por ti voy hasta el infinito y más allá.
-Pues entonces ves y piérdete un rato.
-Lo siento, yo no soy como tú :)
-¬¬
-Va, comportaos. Bien, entonces quien va primero?
*Silencio absoluto*
-Bueno, si nadie se ofrece voy yo...
-No, Vivi, tu no!!
-Tranquilo hombre, si tampoco es para tanto u.u'
Al final, Sanji iba primero. No pasó nada, pero cuando llegaron al final del pasillo, no había nada. Ni una puerta, ni una ventana. Nada.
-Quizá tendríamos que avernos quedado en esa sala...
-Para qué si no había nada?
-No se tu, pero aquí tampoco hay nada...
Zoro, sin pensar se apoyó en la pared de la izquierda, al final de todo del pasillo, y sin saber como, se abrió una puerta y cayó de espaldas al suelo.
-Ah... mi espalda!!
-Anda!! Quien iba a decir que alguien como tu, descubriría dos cosas importantes en un mismo día!!
-Que has querido decir con eso?
-Nada, nada... haha
Inesperadamente Nojiko ayudó a Zoro a levantarse, y entonces entraron en una especie de sala como la otra, pero más mona, más grande y con más lujos.
-Woooooooo! aquí hay muchas cosas de calidad $.$!!
-Nami, no te emociones...
-Pero tu has visto todo esto Vivi!?
-Oh! Yo quiero uno de estos!
De golpe Nami mira a su hermana, y la ve saltando en un sofá gigante.
-Nojiko, bajate antes de que te hagas daño...
-Lo siento, es que siempre había querido hacer esto!
Intentó bajar del sofá, aunque en el intento casi se cae, suerte que por casualidad pasaba Zoro por allí y amortiguó la caída. 
-Lo siento!
-Nojiko, ves con más cuidado, que os podéis hacer daño!
-Lo siento!
-Nojiko...
-Que?
-Levanta, que pesas.
- Eh! Que tampoco peso tanto!!
Nojiko le apretó la barriga a Zoro y luego se levantó pidiéndole disculpas otra vez.
Ellos, se sentaron tranquilamente y descansaron mientras nosotros seguíamos saltando serpientes.
Continuará...
Después de pasarme la tarde escribiendo y haciendo un trabajo a la vez (entre otras cosas) e podido escribir algo, aunque no tenia mucha inspiración pero bueno... haha
Nos vemos pronto!


Att: Robin


Pd: Always keep the fait... I love TVXQ!! ^^


Pd2: creo que me e pasado haciéndolo largo... hahaha

6 comentarios:

  1. i decias ke no estabas inspirada,, u.u pero tu as bisto el toxo ke as escritoo!! haha
    oye Robin, sabes que he conseguidoo para mi coleccion de op? :O
    no,,? no lo saves?
    pues cuando pueda lo publicare en el de las leidys hoho tendras que esperar haha!
    Teeeeeeeek!

    Att: Nami

    ResponderEliminar
  2. mmmmh... en Zoro fent de coixinet, eh?¿ ajà, que més voldria jo u.u.. en fi. Com a mínim, han pogut obrir les portes, jeje.

    Vagi bé, maca.

    ResponderEliminar
  3. Conozco tu tipo, conozco la vida,
    Se que estas viviendo tu vida por la noche, otra noche,
    Ayyy, chica!
    * * *
    * *
    Forever TVXQ! Forever 5!

    Se que la distancia los separa, pero quieras o no, en el mundo, si, todo el mundo, existe un pequeño hilo rojo que une mundialmente muchos de los corazones de todas, todas las cassiopeia, juntas, podemos rogarle a los cielos que por fabor, nos devuelban eso que tanto nos gustava, el JYJ+HOMIN, que por mucho que unos representen a los otros los TVXQ son, seran, siempre y por siempre, los % TVXQ!
    Always keep the faith, hope to the end, esas frases tatuadas en el cuerpo del JaeJoong, son muy significativas para muchas personas, tu y yo hermana mia, si, nosotaras, desde que las leeimos en su cuerpo tatuado en una imagen de internet, desde eso entonces los amoamos aun mas, pero el tiempo pasa, y muchas mas cosas tambien, me arepiento sinceramente,, de haberles cojido masnia a los JYJ, pero no es ni su culpa ni la mia, es de los que an llegado a este extremo, pero creo que mas que mania es distancia, no los siento tan calidos como antes, antes eran 5 y su felicidad llenava el corazon de todos, ahora en nuestro corazon solo existe la confusion de si volberan o no..
    Desemoslo con fuerza, que vuelban, que nos los devuelban!
    La cancion de W de los JYJ me ha echo pensar, si tienes razon, en coreano si lo entendieramos mas estariamos llorando solo al leer el titulo de la cancion, la mania que les tenia desapareze cada vez que le doy al play en mi reproductor.
    Y creo que cada vez que oygo la de HOMIN me doy cuenta de que ellos en su cancion tiene dos sentidos, uno es la fuerza de la pena y el deseo de ser 5 otra vez y la otra es la ravia y la desilusion de la soledad que sienten al ser solo 2.
    Keep your head down, manten la caveza baja, eso es a lo que ellos se refieren, creo que con un poko de imajinacion y nose sentimiento quiza..? Todos se den cuenta de lo que quieren, y espero que puedan conseguirlo, 7 años son 7 años, y gracias a eso la SM deveria reconocer que se an alzado gracias a ellos.
    Bueno hermana si sigo asi el teclado se quejara de mi, que esto es casi una entrada hahaha, bueno pues luego nos vemos por aqui!

    Att: Nami
    Psd: Teeeeeeeeeeek!

    * * *
    * * CASSIOPEIA!

    ResponderEliminar
  4. mmmh, així que el Treball de Recerca el fas sobre psicologia, eh?¿ està bé, té pinta de ser interessant. Es general o toques algun tema en concret? Crec que la meva germana el volia fer sobre psicòpates i tal... al final, crec que tirarà cap a Jack l'Esbudellador... ^^U el meu tema era més normalet... vaja, crec jo. Samurais, concretament, jejeje. La passió pel Japó em ve de llarg.

    Vagi bé, noia!¡

    ResponderEliminar
  5. Si, mira, ma germana és així. De fet, el tema en si no està gens malament, és molt interessant. A veure com l'enfoca... espero que li quedi bé, perquè em fa molt il·lusió seguir-ne el procés ^^... i el teu també pinta moooooooolt sucós. Ara només queda que et posis les piles ^^

    ResponderEliminar